Naar main content Logo Nijmegen Old City Young vibe (home)

Rock & Roll verhaal: Nijmegen Glijdt Uit

| Frank Antonie van Alphen

Over Magic Fish, en het bekladden van Herman Brood

 

De eerste editie van Nijmegen Dijt Uit vindt plaats in Winterswijk, in jongerencentrum Eucalypta. Met een gehuurde bus vertrekt de organisatie ’s ochtends met een paar zorgvuldig geselecteerde bands. Ook het veelbelovende Magic Fish doet mee. Met gitarist Rocco Ostermann. Die tegenwoordig in het eigenzinnig flamboyante Donnerwetter speelt en cd “Niemanders” heeft gemaakt. Eh, is dat dan een Nijmeegse band? Die komen toch uit de Achterhoek? Ja, maar een van de mensen van de organisatie is heel toevallig de manager van Magic Fish. En Winter People, zijn dat geen Arnhemmers? Ja, maar die hebben een lijntje met Magic Fish.

Nu al aan het bier, Frank? Zo vroeg? Waar blijft je broertje trouwens, hij zou toch ook met ons meerijden? Zou hij zich verslapen hebben? Mijn broer is de bassist van JuJu Eyeballs, het trio waar ik geheel toevallig in zing en dat geheel toevallig vandaag op het programma staat in Eucalypta. Mijn bassende broer komt niet opdagen. Het wordt tijd, Frank. We moeten nu echt gaan, hij zal heus wel nakomen joh, met de trein. Die vindt ons wel. De bus zet zich kreunend in beweging. Zonder broer rijden wij naar Winterswijk. ‘Geef mij nog maar een blikje’, elleboog ik.

Als een honkbalknuppel houdt mijn broer zijn basgitaar vast, als hij een behoorlijke tijd later jongerencentrum Eucalypta binnenraust en inplugt. Maar beter even uit zijn buurt blijven. Pas tijdens de soundcheck durf ik mij weer te vertonen. Mijn broer neemt op gepaste wijze wraak door tijdens het optreden van JuJu Eyeballs de show te stelen. 

Bij zo’n succesvol initiatief als de Nijmegen Dijt Uit Tour, grappend door een lid van de organisatie afgekort tot Nijmegen DUT, hoort ook een tijdschrift: Blah Blah Magazine. Het blad komt niet verder dan een proefdruk. Tenminste: zo worden de twee handgekopieerde exemplaren genoemd. Wonderwel lukte het met de “proefdrukken” een paar grote adverteerders aan te trekken. Dankzij een lid van de organisatie wiens babbel groter is dan zijn realiteitsbesef. Er blijkt nog iets groter te worden, namelijk het gat in de begroting. Heeft iemand een begroting gemaakt dan? 

Een van de eerste prominenten die we voor Blah Blah weten te strikken is Herman Brood en diens publiciteitsmachine Coach van Dijk. Het moet een dubbel-interview worden. Allebei ontzettend Nijmeegse namen, natuurlijk, Koos van Dijk en Herman Brood. Coach wordt in Amsterdam geïnterviewd. Neerlands knuffeljunk in het Nijmeegse casino. 

Met bonkend hart staan we op hem te wachten: een drankorgel, een junk en een potroker. Daar komt hij aan, unser Herman, een kleine kerel op een veel te grote step. ‘Zou je zo klein worden van drugsgebruik?’ vraagt de junk onder ons zich af. Brood staart ons aan: ‘Nou, dat wordt een gezellig interview. Drie kerels’, prevelt Neerlands rock & rolljunkie cartoonesk. Het wordt gezellig die middag, tot ieders verbazing. Niet in de laatste plaats tot die van Herman. Hij stuurt ons met een aantal ter plekke vervaardigde tekeningen terug naar de redactie. Waar die zijn gebleven, is tot op de dag van vandaag een raadsel. Maar die twee mooie interviews hebben we binnen voor Blah Blah Magazine. 

Een fors deel van de opbrengsten uit de advertentiegelden blijkt op zekere dag op raadselachtige wijze te zijn verdwenen. Door dat geldgebrek zit de organisatie met een fors probleem: hoe krijgen we de tweede editie van ons festival georganiseerd? Antwoord: we hebben effectieve PR van een goeie manager nodig. Het liefst iemand met bepaalde fysieke kwaliteiten.  

De tweede ronde vindt plaats in 042. Entree: 10 gulden. Met als hoofdprogramma: Blah Blah Magazine en Herman Brood. Alleen: er is geen Blah Blah Magazine. Dat is nog niet gedrukt. Een goed moment om de kwaliteiten van onze woordvoerster in te zetten. Die praat de boel wel recht. Bibberlaf staan wij, organisatie, achter de coulissen. Terwijl onze woordvoerster tegen het handjevol publiek stamelt: ‘Uh ja, uh, het magazine is nog nie uh... klaar... .’ Daarbovenop is patserig aangekondigd dat het zogenaamde Iris Holografisch Verrassingslaboratorium, een striptekenstudio, Herman Brood zal bodypainten. Het is de organisatie van Nijmegen Dijt Uit die dat heeft verzonnen, niet Iris. Zonder het Verrassingslaboratorium in te lichten. Iris voert die avond een ware circusact op. Het geluid van een boormachine dreunt ritmisch door de Blauwe Zaal van 042. Op een keyboard wordt “Losing my Religion” van R.E.M. gespeeld. Een van de laboratoriummedewerkers draagt voor uit Shakespeare’s “The Tempest”, terwijl hij het ene na het andere beschuitje naarbinnen werkt. Twintig tot dertig man staan in de zaal en kijken ernaar. Heel toevallig is JuJu Eyeballs weer een van de optredende acts die avond. Waar blijft Herman nou?! Ja, die zal me daar gek zijn om in Nijmegen zijn carrière door Iris Holografisch Verrassingslaboratorium te laten bekladden. 

De Aap in de Asbak

Dit is een fragment van een van de twintig Rock & Roll verhalen uit het boek De Aap in de Asbak van Frank Antonie van Alphen. Het boek is te koop bij Waaghals, Kroese, Rob & Elly's Vinylarchief en natuurlijk bij schrijver Frank Antonie van Alphen zelf. Bekijk hier zijn website. 

Dit vind je misschien ook leuk

Geschreven door: Frank Antonie van Alphen
Terug

Deze website gebruikt cookies

Deze website maakt gebruik van cookies (Functioneel, Analytisch, Marketing) die noodzakelijk zijn om de website zo goed mogelijk te laten functioneren. Door op accepteren te klikken, geef je aan hiermee akkoord te gaan.

Ik wil mijn cookies handmatig instellen