Interview: Galerie Singular Art is één jaar open in Nijmegen

“Het is heel interessant om een galerie te hebben in Nijmegen"

Er is een hoop verbouwd aan de Waalkade dit jaar, maar vorig jaar was er ook al iets nieuws te ondekken: toen opende Emiel van der Pol-Engels de deuren van zijn galerie Singular Art. Vlakbij De Bastei en fietsmuseum Velorama, met uitzicht op de Waalbrug, kunnen kunstliefhebbers en voorbijgangers al ruim een jaar binnenstappen om moderne kunstwerken te bekijken. Tijd voor een interview met Emiel: hoe is het eerste jaar bevallen?

Voordat hij zijn eigen galerie opende, werkte Emiel bij Torch Gallery in Amsterdam. Na tien jaar werd het tijd voor iets nieuws: “Ik zocht een ander ritme. Bij Singular Art wissel ik de expositie snel, minimaal één keer per maand, soms sneller. Dat gaat spontaan, zonder vooraf aangekondigd programma. Het idee is dat je elke keer iets nieuws te zien hebt als je hier naar binnen stapt.”

^{Galeriehouder Emiel}

En dat weten bezoekers ook: “Ik heb veel mensen die op zondag even binnen lopen. Het loopt heel goed, ik heb zelfs meer bezoekers dan ik in Amsterdam had!" Emiel vindt het belangrijk om een fysieke galerieruimte te hebben, en niet alleen online kunst te verkopen. "Mensen onthouden de galerie zo beter, maar ook de kunstwerken die ze hebben gezien. Bezoekers die hier vaker komen, zien bijvoorbeeld een nieuw werk en zeggen: ‘Oh, dat is van dezelfde kunstenaar die een maand geleden in die hoek hing!’”

Eén werk per kunstenaar

In plaats van een expositie met meerdere kunstwerken uit een oeuvre, staat bij Singular Art één kunstwerk van een kunstenaar centraal. Er kunnen wel meerdere werken tegelijkertijd in de ruimte hangen, maar de voorwaarde is dat er maar één per kunstenaar is. “Ik merkte dat een gehele tentoonstelling voor een bezoeker nogal veel kan zijn, alsof iemand zijn hele levensverhaal over je heen stort net na de eerste ontmoeting. Ik denk dat de manier waarop ik werk laat zien minder overweldigend is. Het haalt de drempel weg van de galerie. Ik haal zelf ook meer uit de interactie met één kunstwerk.”

^{Arnix Wilnoudt, The Fall of Adam and Eve, 2018}

Volgens Emiel onderscheidt Singular Art  zich als galerie door de toegankelijke, maar toch uitdagende programmering: “Ik zoek naar werk dat mensen niet direct kunnen begrijpen of registreren. En vervolgens ben ik hier in de galerie, en ga ik er met mensen over praten. Ik wilde een ingang bieden tot kunst, en mensen echt laten kijken.” Hij vervolgt: “Ieder kunstwerk heeft verschillende ingangen voor verschillende mensen. Het is mijn taak dat mensen er een connectie mee krijgen. Met een internationaal curator of met mijn buurman heb ik hele andere gesprekken als ze in de galerie komen. Maar ze moeten er wel allebei iets van meenemen.”

Kunstige koplampen

Een aantal werken van het eerste jaar zijn Emiel wel bijgebleven: “Bijvoorbeeld één van Mariës Hendriks. Ze is heel bekend hier in de lokale kunstscène, vooral met haar schilderijen. Maar ze kwam een keer langs met een foto van een handgeknoopt wandtapijt, met een blauw kader en op het tapijt verwerkte schaduwen. Heel meta, maar toen het hier in de hoek hing en het licht ook net de galerie precies goed binnen viel, was het echt een perfect moment.”

“Een andere die me is bijgebleven, is van het duo Joppe Blonk en Niko Lee Gail Démoed. Op een autobumper maakten ze een fotoprint van halfnaakte jongens, liggend in chips en snoep. De koplampen van de bumper werkten nog. Die waren zo geprogrammeerd om heel langzaam, ademend licht te geven. Dus als je ’s nachts langs de galerie liep, ging dat licht over het hele plein heen. Dat was vanaf de Waalbrug te zien! De volgende dag kwamen er dan mensen kijken wat hier aan de hand was.”

^{Arnix Wilnoudt, The Fall of Adam and Eve, 2018 - detail}

Young Art Weekend

Emiel probeert ook buiten de grenzen van zijn galerieruimte te gaan. Niet alleen letterlijk, zoals met de lichten van de autobumper, maar ook in samenwerking met andere galeries en partijen in Nijmegen. Denk dan bijvoorbeeld aan Expoplu, RUIS, Galerie Bart, Extrapool en Derde Wal. “In Amsterdam is er heel veel concurrentie en competitie. Galeries onderling trekken verzamelaars en kunstenaars van elkaar weg, echt concullega’s. Dat is hier in Nijmegen niet het geval: als ik een idee heb, springt iedereen bij."

Ook nu wordt er volop samengewerkt aan een nieuw project: "Begin november gaan we het Young Art weekend organiseren. Dan laten we met een aantal galeries en andere presentatieplekken een selectie zien van alle kunstacademie-eindexamens. Op iedere locatie vind je dan werken van pas afgestudeerde kunstenaars, met een route door de stad, zodat je het hele weekend iets te zien hebt.”

De keuze voor Nijmegen

In plaats van te kiezen voor Amsterdam of een andere plaats in de Randstad, besloot Emiel om een galerie in Nijmegen te beginnen. “Nijmegen is mijn geboortestad en hier heb ik kunstgeschiedenis gestudeerd. Ik wilde het wel in Amsterdam proberen, maar toen ik de huurprijzen daar zag, ben ik toch gaan kijken hoe het hier zit. Toen bleek dat er wel veel non-profits en kunstenaars in de regio waren, maar veel te weinig serieuze galeries. Ik dacht: als ze op één hand te tellen zijn in zo’n grote regio, dan wil ik wel kijken of ik er iets aan bij kan dragen. Hier bij de grens met Duitsland, in een stad die echt aan het groeien is, is het heel interessant om een galerie te hebben.”

Maar naast de huurprijzen zijn er nog meer verschillen tussen Nijmegen en de randstad: “Wat ik niet had verwacht, was dat je in Amsterdam de meest heftige beelden op kunt hangen. Maar hier met een queertentoonstelling, of als ik andere, meer uitgesproken werken tentoon stel, zijn mensen echt geschoffeerd. Dat ze oprecht boos worden om kunstwerken, dat had ik niet verwacht. Het publiek lijkt hier veel minder blasé.”

^{Roel van der Linden, Zonder titel (zelfportret), 2019}

Ondernemerschap en toekomstdromen

Het ondernemerschap was een onverwachts, nieuw element voor Emiel: “Ik moest wennen aan het hebben van een eigen zaak. Dat als ik niks doe, alles stil staat. Als ik een maand lang niks verkoop, moet ik dat de maanden erna weer op zien te lossen. Er zit een soort urgentie in, die me eigenlijk wel bevalt. En dan is het toch de truc om sterk te programmeren, en niet te snel te denken: ‘Oh, maar dit is wel makkelijk verkoopbaar werk’. Het combineren van korte en lange termijn denken, dat is spannend.”

Voor die langere termijn zijn er genoeg plannen. Emiel vertelt dat het opstarten van de galerie drie jaar duurde, en dat een gemiddelde galerie pas na vijf jaar winst gaat maken. “Ik ben blij dat ik het eerste jaar quitte gespeeld heb, dat is redelijk uitzonderlijk. Vanuit hier wil ik verder gaan groeien, en de ruimte tot in de puntjes afmaken. Ook wil ik graag meedoen met nationale en internationale beurzen. Daarnaast wil ik een platform bieden aan de kunstenaars waar ik vast mee samenwerk en dat zij mee kunnen groeien.”

Bovendien wil hij meer gaan doen met digitale kunst: “Zo kun je ook buiten de grenzen van de galerie komen. Bijvoorbeeld dat bezoekers op hun telefoon een online tentoonstelling kunnen bekijken, die alleen in de directe omgeving van de galerie te zien is.” Daarom doet hij in november ook als paviljoen mee aan The Wrong, een wereldwijde biënnale voor digitale kunst.

^{Arash Fakhim, Ein Bischen Scharf Bitte, 2018} 

Trots

Het gaat dus goed met Singular Art, en daar is Emiel blij mee: “Ik zocht ook naar een balans, dat ik mijn kunstenaars gelukkig kan houden en dat bezoekers terugkomen, iets te zien hebben en soms een werk kopen. Ik wilde een levendige dynamiek en dat lijkt gelukt, daar ben ik trots op.”
 

Binnenkort eens langsgaan? Dit is er te zien:

T/m eind augustus: Coen Vernooij, Untitled, uit de serie 'twins' 
September: werk op doek van Riëtte Wanders, Rob Bouwman, Wannes Lecompte en Meg Forsyth
Zaterdag 21 september: Nijmeegse Kunstnacht met Onbederf'lijk Vers: kunstenaar Lukas Julius Keijsers en dichters Vera Morina & Emma van Hooff
Oktober: Qtopia Queer Arts Festival: Marianne van Maxime de Waal

Meer informatie over Singular Art vind je op de website (singular-art.com), Facebook of Instagram.

^{Momenteel te zien:Coen Vernooij, Zonder titel, uit de serie 'twins', 2019}

Fotografie: Tycho van Dijk