Filmimpressie: Le Royaume – bepaald geen sprookje
Corsica, jaren negentig vorige eeuw. In Le Royaume (Het Koninkrijk), van regisseur en co-scenarist Julien Colonna, nu te zien in LUX, bevechten maffia-clans elkaar op leven en dood. De vijftienjarige Lesia (Ghjuvanna Benedetti) groeit op bij een tante. Haar moeder is overleden, haar vader Pierre-Paul Savelli (Saverio Santucci) is een gevreesd clanleider. Ze ziet hem weinig. Dat is pure noodzaak: hij moet zich schuilhouden onder de bescherming van zijn clanleden. Zonder dat is het wachten op zijn liquidatie. Zo nu en dan wordt Lesia opgehaald en naar hem toe gebracht. Achter op de motor, door de ruige natuur, naar een of ander verlaten oord, waar haar vader met zijn gevolg – het koninkrijk – zich op dat moment schuil houdt voor rivaliserende clans.
Zichtbare walging
Openingsbeeld: geschoten everzwijnen in de laadbak van een pick-up truck. Jachttrofee van haar vaders clan. Het jachtgezelschap arriveert bij zijn schuiladres. In een ontoegankelijke omgeving, ondoordringbare maquis (Corsicaans kreupelhout), met geruststellend getsjilp van krekels en onder een onbarmhartige zon. Omringd door clanleden, veilig voor degenen die het op hem hebben gemunt. Met zichtbare walging geeft Lesia toe aan haar vaders onuitgesproken verwachting een van de beesten open te rijten en te ontdoen van zijn bloederige ingewanden. Zo, deze scène komt bij je aan! Het is een onheilspellende vooruitblik, zoals later in de film blijkt.
‘Ga wat wandelen’
Terug bij haar tante herneemt het gewone leven zich. Onbekommerd chillen met vrienden, op vrijersvoeten met een prille liefde. Op weg naar het strand met haar vrienden staat haar tante erop een tegenstribbelende Lesia naar haar vaders schuilplaats te brengen. Eenmaal verenigd genieten Lesia en haar vader daar van de kostbare momenten die ze samen doorbrengen, zwemmend en jagend. En dat terwijl Lesia helemaal niet van jagen houdt; ze doet het om met haar vader Pierre-Paul samen te zijn. Die is veel op pad. Waarheen en waarvoor weten wij wel, maar zij niet. Ze wordt overal buitengehouden. ‘We gaan boodschappen doen’, krijgt ze te horen wanneer haar vader weggaat, of ‘Ga wat wandelen’ als ze niet mag meeluisteren.
Altijd die blik over je schouder
Vader en dochter hebben een innig warme band. De vader is maffiabaas én een zachtaardige, liefdevolle vader. Zijn dochter is dol op hem en hij koestert haar als een dierbare schat. Wanneer Lesia’s peetvader vermoord wordt raakt de clan verstrikt in een bloederige aaneenschakeling van liquideren en geliquideerd worden. Het vrijwel dagelijkse nieuws over afrekeningen op de tv, volgen de clanleden op de voet. Voortdurend over je schouder kijken, opschrikken bij elk verdacht geluid: de clanleden zijn hun leven geen moment zeker. De angst is voelbaar, de spanning loopt hoog op. Lesia wordt er meer en meer in meegezogen.
Angst ademen, angst eten, angst leven
Door de steeds intenser wordende bende-oorlog neemt de wederzijdse genegenheid tussen vader en dochter alleen maar toe. Hij vertelt te zijn geworden wie hij is doordat hij zijn eigen vader voor zijn ogen geliquideerd zag worden. Hij zwoer hem te wreken, en zijn leven met Lesia en haar moeder in het verre Venezuela gaf hij ervoor op. Hij kon niet anders. Hij verkiest de rauwe werkelijkheid van clanleider op zijn eiland boven een idyllisch gezinsleven. “We ademen angst, we eten angst, het is ons leven”, vertrouwt hij zijn dochter toe. Die ziet zijn lotsbestemming met lede ogen aan en legt zich neer bij zijn keuze, daarmee uiteindelijk ook haar eigen lot als wreker bevestigend.
Vader-dochter relatie centraal
In het begin van de film is het grote aantal clanleden voor de kijker wat verwarrend: Wie was wie ook weer? Bij welke clan hoort hij? Tot je begrijpt dat die puzzel niet is waar het om draait. Dit is een film over een dochter en haar vader en de groeiende band tussen die twee. De dochter die steeds meer naar haar vader trekt, ondanks de angst en het levensgevaar. En de liefdevolle, beschermende vader die het beste met haar voor heeft, maar die zelfs wanneer ze samen vakantie vieren, niet terugschrikt voor tussendoor een meervoudige moord op zijn rivalen.
Grijstonen
Met de overweldigende Corsicaanse natuur op de achtergrond – bergen, rotsen, zee en het droge kreupelhout overal – is de film een cinematografisch plaatje. De grijstonen sluiten naadloos aan bij de wat sombere vertelling. Het koninkrijk uit de titel is bepaald geen sprookje, wil de regisseur ermee uitdrukken. Integendeel: het is een tragedie. Een leven geplaveid met drama en eenzaamheid; blijf ervan weg, zo verwoordt regisseur Julien Colonna het in een interview. En Colonna kan het weten. Hij is zelf grootgebracht in een Corsicaanse maffiafamilie. Veel jonge mensen op het eiland idealiseren het maffiabestaan, dromen van het geld en de macht, zo vertelt hij. Met zijn film hoopt hij jongeren te weerhouden van een keuze voor de maffia.
Met Le Royaume heeft regisseur Colonna een fraaie film afgeleverd. Dat hij daarbij putte uit zijn eigen ervaringen als zoon van een Corsicaans maffiabaas, maakt het des te overtuigender.