Naar main content Logo Nijmegen Old City Young vibe (home)

Down the Rabbit Hole 2018 Dag 2: waar is dat feestje?

| Mirte van Rooijen

Dag twee van Down the Rabbit Hole is aangebroken. En om gelijk maar met de deur in huis te vallen, ook vandaag is het zonnig en heet. 's Ochtends worden we de tent uitgebrand, dus het kan eigenlijk alleen maar beter worden. En deze dag belooft ook veel goeds, want we worden heen en weer geslingerd tussen geweldige feestjes, politiek engagement en visueel spektakel.

Vroeg op

Normaal gesproken begint een festivaldag vroeg in de middag. De roes is dan uitgeslapen en je kan rustig urenlang in de rij te staan voor de douches. Alleen vandaag gaat het natuurlijk net even wat anders. Gister was het vliegtuig van J. Bernardt vertraagd en is zijn optreden verplaatst naar deze vroege ochtend. Een goede zet, want om kwart over elf staat de Fuzzy Lop bomvol. En gelukkig wordt het vroege opstaan beloond, want de Belgische J. Bernardt heeft energie voor tien. Hij speelt een strakke set en maakt een behoorlijk goede indruk. Ditzelfde geldt voor zijn landgenoot Tamino. Zijn muziek is veel rustiger en minder dansbaar, maar 's avonds komt hij nog in vele gesprekken naar voren. Niet zo zeer vanwege het spektakel, maar omdat zijn stem een bereik van grote hoogtes en zwaren dieptes heeft, zonder dat het geforceerd overkomt. Al is het na dit rustige optreden wel tijd geworden voor een goed feestje.
Fuzzy Lop

Hier is dat feestje

Voor een echte party neemt men de muziek van Kees van Hondt, een snufje Guus Meeuwis en Vagant, wat extra carnavalsfeer en een flinke dosis Spaanse ska-punk, disco en Balkanmuziek. Wat er dan ontstaat is de band Muyayo Rif.  En eigenlijk geeft deze samenvatting nauwelijks weer wat voor feest zij verzorgen. De bezoekers staan tot ver buiten de tent te dansen, er vliegen plastic palmbomen door de lucht en ontelbaar veel confetti kanonnen maken het feest compleet. DTRH is op de helft en eigenlijk mag het nooit meer ophouden. Gelukkig is er na dit optreden nog een fuif geprogrammeerd, want Karel treedt op. Mocht je namelijk nog energie overhebben, dan zorgt deze muzikant ervoor dat het opgaat. Zijn electropop stuurt je naar andere wereld en het liefst klauter je samen met hem op alle tafels en in de hoge bomen. Een halfuur is nog nooit zo snel voorbijgegaan.

Verscholen werelden

Moe van al het feestgedruis is het weer tijd om over het terrein te struinen: er is namelijk nog zoveel te ontdekken. Zo kijkt er bijvoorbeeld de hele tijd een man met draaiende ogen naar het HOTOT podium. Hij is op een gebouw geplakt waar constant een lange rij voor staat. Door nieuwsgierigheid bevangen is het tijd om bij deze rij aan te sluiten. Eenmaal binnen is hier een heus gin-tonicterras verstopt en is het een oase van rust. Toch klinkt er tussen de komkommers en de rode rozen opeens de vrolijke muziek van Calexico. Het is tijd voor het derde feestje van de dag. Ditmaal met veel Mexicaanse invloeden en lekker buiten op het hoofdpodium. Het weer zit hen echt mee, want het publiek wordt gelijk naar het podium gezogen om een dansje te wagen. Tegelijkertijd sijpelen er ook enkele statements over de grenspolitiek in Amerika door, maar de nadruk blijft op de entertainment liggen. Dit in tegenstelling tot Fever Ray en Idles waar het politiek engagement een veel grotere rol speelt.
Calexico

Idles

Down the statements

Op het eerste gezicht zijn Fever Ray en Idles totaal verschillend. Fever Ray bestaat uit alleen vrouwen, terwijl de band Idles uit alleen mannen bestaat. Daarnaast is de eerste band meer gericht op (avant garde-)pop en speelt Idles punk zoals het bedoeld is. Toch hebben ze een gemeenschappelijke factor, namelijk: het politieke statement. Bij Idles is het duidelijk. Ze zijn tegen de rechtse kranten en spreken over meer verbroedering en liefde. Zoals echte punk betaamt. Bij Fever Ray zit het engagement niet in de verhalen tussendoor, maar vooral in de show. In bodybuilderskostuums, glitterpakjes en expres uitgelopen make-up wil je ze niet tegenkomen in het donker. Toch straalt het feminisme van deze band af en lijkt het alsof de muziek iets ondergeschikt is aan de show. Dit in tegenstelling tot Idles waar het gewoon ouderwets raggen is. Maar eerlijk is eerlijk, geen enkele band kan vandaag op tegen het spektakel van David Byrne.

Fever Ray

Zwart-wit met grijstinten

De gouden gloed van de ondergaande zon staat haaks op het schouwspel dat zich afspeelt bij de HOTOT. David Byrne en zijn muzikanten treden op in een soort grijze kubus en zijn zelf ook in het grijs gekleed. Wie naar de schermen kijkt ziet niet een directe afspiegeling van het podium, maar alles in zwart-wit. Het klinkt saai op het kleurrijke Down The Rabbit Hole, maar niets is minder waar. De muziek is aanstekelijk en je komt tijdens het optreden ogen te kort. Het is een soort geniale musical, waarbij de 66-jarige Byrne en band voor meer dan een uur aan choreografie uit hun hoofd hebben geleerd. Je kan alleen maar met een glimlach toekijken, waardoor de onderliggende boodschappen je bijna ontgaan. Zo zorgt het gebrek aan kleur voor gelijkheid tussen iedereen op het podium en ook in de teksten is Byrne behoorlijk actueel. Voor de nog komende bands is de lat hoog gelegd, maar bij Anderson .Paak gaat het publiek net zo goed uit zijn dak. De tweede dag is een succes en tijdens het dansen bij het Seksueel Relevant-feest van de Faberyayo en Willie Wartaal kijken we uit naar de dag van morgen.

David Byrne

Fotografie: Edwin Smits

Dit vind je misschien ook leuk

Geschreven door: Mirte van Rooijen
Terug

Deze website gebruikt cookies

Deze website maakt gebruik van cookies (Functioneel, Analytisch, Marketing) die noodzakelijk zijn om de website zo goed mogelijk te laten functioneren. Door op accepteren te klikken, geef je aan hiermee akkoord te gaan.

Ik wil mijn cookies handmatig instellen