Naar main content Logo Nijmegen Old City Young vibe (home)

Down the Rabbit Hole 2018 Dag 3: de pracht van zwaarte en lichtvoetigheid

| Mirte van Rooijen

One more time with feeling. De laatste dag van Down the Rabbit Hole is aangebroken! Oftewel er zijn nog maar een paar concerten, de theatershows zijn bijna afgelopen en je kan nog slechts één flinke duik in het water nemen. Op dag drie van Down The Rabbit Hole halen we er alles uit wat erin zit.

Mens durf te leven

Het motto van dit festival begroet je al bij de campingingang: "Down The Rabbit Hole, waar je bent wie je bent wanneer niemand je kan zien." Het festival laat je ontsnappen uit het dagelijks leven, omdat je net zoals Alice het konijnenhol in duikelt. Het is een wonderland waar dit jaar nog een extra thema centraal staat, namelijk "vier het leven". Het festival is bijvoorbeeld zo opgezet dat niets moet en alles mag. Wil je de hele dag op het strand liggen, prima. Wil je sinaasappels tegen een schietschijf schieten? Het is mogelijk. En wil je met een wildvreemde trouwen of je eigen begrafenis alvast meemaken: DTRH regelt het. Of om precies te zijn, theatergroep Maison Du Faux. Zij staan met een kas-achtig gebouw op het festivalterrein, waarin zij de hoogtepunten van het menselijk leven laten zien. Op vrijdag gaat het om de geboorte, op zaterdag het leven en op zondag de dood. In de warme zon lijkt dit laatste een zwaar thema, maar deze groep brengt het met veel humor. In morphsuits gehulde begrafenisondernemers maken namelijk de show zo vreemd dat iedereen - inclusief de dood gewaande festivalganger - haar lach niet kan inhouden.

Twisteren op het terrein? Kan gewoon op DTRH!

Lichte rust en donkere klanken

Down the Rabbit Hole staat bekend om zijn veelzijdigheid, maar in de kern blijft het natuurlijk een muziekfestival. En welke artiest past beter op een zondagmiddag dan Fink? Zijn rustige singer-songwriter liedjes zorgen voor een ideale setting om even weg te dromen. Soms ben je dan wat afgeleid van het concert zelf, maar hierin zit juist de kracht: Fink geeft je tijd om te onthaasten. Tevens is dit het ideale moment om wat energie te sparen voor de hardere muziek van Suuns. Deze psychedelische elektronische noiserock-band is - u merkt het al aan deze omschrijving - niet in een hokje te plaatsen. Op elk moment kan er een sirene afgaan of is een nummer opeens opgehouden. Al heeft iedereen het na afloop vooral over de afwezige spotlights. Waar het klassieke schilderij op de achtergrond prachtig is uitgelicht, moet Suuns het zelf zonder licht doen. De jongens spelen namelijk in het donker, waardoor het concert uiteindelijk een schaduwspel voor gevorderden is geworden.

Fink

Van het ene genre naar 't andere

Terug in het daglicht is het tijd voor de funky band genaamd Jungle. Hun muziek is als een ijsje op een hete dag: fris, licht en heel goed verteerbaar. De energieke mensen wagen een dansje om vervolgens door te gaan naar de drukke Teddy Widder, waar Nils Frahm optreedt. Hier is het hele podium volgebouwd met muziekinstrumenten, waarop alleen Frahm mag spelen. Zijn instrumentale muziek zorgt ervoor dat het hele publiek onder hypnose lijkt te zijn. Er wordt vooral naar het podium gestaard en waarschijnlijk zijn er ook een paar mensen vergeten te knipperen. Dansen is hier namelijk niet nodig, alleen luisteren is verplicht. En voor mensen die hun stappenrecord wat omhoog willen krikken is er tegelijkertijd Tank and The Bangas. In de Fuzzy Lop duurt het even voordat het publiek gewend is aan de combinatie van hiphop, jazz en gospel. Maar als de band er eenmaal inzit gaat iedereen overstag en wordt het een klein feestje.

Tank and The Bangas

De laatste zware loodjes wegen het zwaarst

En dan is het alweer etenstijd. Dit is goed nieuws, want op DTRH ontzettend is er veel te halen; van hamburgers en friet tot gebarbecuede pompoen en gevulde empanadas. Eigenlijk kan hier eenvoudig een heel artikel aan gewijd worden. Alleen er is haast, want Franz Ferdinand staat op het podium. Deze indieband mag zeker niet gemist worden, want Alex Kapranos en de zijnen weten het festivalpubliek als geen ander te bespelen. Van een grote sit-down die extra lang wordt uitgerekt tot een applaus dat soepel overgaat in het volgende intro: het publiek eet uit hun hand. Door de vele hits is meezingen gegarandeerd en er wordt tegelijkertijd ook flink gehost en gesprongen. Dat de dag er bijna opzit is iedereen even vergeten. Gelukkig staat er nog een concert op het hoofdpodium op de planning, namelijk een van Nick Cave. Het ontrast tussen beide opvolgende bands kan bijna niet groter. De vrolijkheid van Franz Ferdinand is namelijk direct verdwenen als Nick Cave het zwarte podium opkomt. Zijn muziek is beklemmend, overweldigend, magistraal en een totale dreiging. Zelfs als je hem niet kent hoor je direct dat deze man veel heeft meegemaakt en weet wat verdriet is. Al wordt er wel gelachen als hij zijn neus snuit in een tissue van een bezoeker en schuifelen mensen op zijn hit 'Into my Arms'. Het is de muziek van een dramatische film – of Peaky Blinders – en in de laatste minuten geniet iedereen nog eenmaal intens van dit wondelijke festival. Ons tentje staat in ieder geval alvast weer klaar voor volgend jaar.

De Hotot tijdens Nick Cave & The Bad Seeds

Fotografie: Edwin Smits

Dit vind je misschien ook leuk

Geschreven door: Mirte van Rooijen
Terug

Deze website gebruikt cookies

Deze website maakt gebruik van cookies (Functioneel, Analytisch, Marketing) die noodzakelijk zijn om de website zo goed mogelijk te laten functioneren. Door op accepteren te klikken, geef je aan hiermee akkoord te gaan.

Ik wil mijn cookies handmatig instellen