Ontmoet De Dichter...Tijl Nuyts

Tijl Nuyts (Istanbul, 1993) is een Vlaamse dichter die, vaak observerend vanuit het openbaar vervoer, het verhevene combineert met het ogenschijnlijk ordinaire. Studentenblad Veto beschrijft de gedichten als verhalend maar ook erg complex; festivaltoiletten en zonnegodinnen kruisen elkaar rakelings. Ook vindt de jonge dichter het leuk zijn "eigen taal wat te besmetten" met talen die hij al dan niet beheerst, waaronder zelfs het Maltees.
Het poëziedebuut ‘Anagrammen van een blote keizer’ (2017) werd genomineerd voor de C. Buddingh’-Prijs. Zijn tweede bundel ‘Vervoersbewijzen’ (2021) werd bekroond met de Herman de Coninckprijs 2022 en genomineerd voor de shortlist van De Grote Poëzie Prijs 2022.
Deze bundel zou je volgens het juryrapport van de Coninckprijs kunnen lezen als een poging om het alledaagse te verzoenen met het goddelijke. Het NRC meldt dat de dichter daarbij met levendige beschrijvingen een boeiend portret van Brussel biedt, een stad die van botsende talen, religies en idealen in ‘Vervoersbewijzen’ op barsten staat. Inderdaad kijkt Tijl Nuyts tijdens tramritten nauwlettend om zich heen en ziet hoe religie en spiritualiteit nog altijd een grote rol spelen in de samenleving, een grote inspiratiebron voor hem.

Behalve dichter is hij auteur en poëzieredacteur van het literaire tijdschrift Kluger Hans. In 2023 won hij de PrixFintroPrijs in de categorie Nederlandse literatuur. Momenteel werkt hij aan een debuutroman en een derde dichtbundel. Hij stond op de podia van De Nacht van de Poëzie, van La Foire du Livre, van Poetik Bazar en Kunstenfestival Watou. Zijn gedichten, korte verhalen en essays verschenen in gerenommeerde tijdschriften. Gedichten uit ‘Vervoersbewijzen’ werden naar het Engels en Frans vertaald.

Voor wie alvast een voorproefje wil van zijn beschouwende poëzie en zijn rustige, duidelijke voordracht, klik dan hier.

Vierarmentunnel

Ik droom van een toeristenbus
die voor elke gedachte
ontoegankelijk is, ook
wanneer die in een gedicht
wordt uitgedrukt.

De bus raast over de ring
en iemand fluistert sonnetten
in het oor van de chauffeur.
De dichter leeft al lang niet meer.
Hij parkeerde zijn auto aan de rand
van een Amerikaanse snelweg,
stapte uit en sprong van een brug

op het beenharde ijs van de Mississippi.
Niemand weet nog hoe hij heette
en zijn gedichten zijn al lang niet meer
met korting verkrijgbaar aan het loket.
Gelukkig heet iemand ze uit het hoofd geleerd.
Dat apprecieert de buschauffeur.

High van de poëzie doet hij een schietgebedje,
trapt het gaspedaal in
en stijgt op.


uit: Vervoersbewijzen, 2021